Lie f desverdriet.info

Brief 131110
Geschonden maar niet gebroken


Ieder van ons maakt vervelende dingen mee via het gewone leven maar ook via internet. Zo was ik na een bittere scheiding eindelijk weer zo ver om mijn voelhorens uit te steken naar eventuele partners, om te beginnen op vriendschappelijke basis..
Vrouwelijke vriendschappen heb ik genoeg. Stuk voor stuk lieve, gevoelige, betrouwbare vriendinnen met veel interessante eigenschappen.Vanweg de polariteit vind ik uitbreiding van mijn mannenvriendenkring wenselijk. Mannen zijn naar mijn idee -zeker in het algemeen- veel minder gedifferentieerd in hun gevoelsleven
en eenzijdiger., maar er vallen ook dingen van hen te leren. Sport-en politiekfanaten en godsdienstigen, weer ik uit mijn kring, ik heb er gewoon helemaal niks mee. Mannen zijn vaak niet in staat over de dingen te praten die wat dieper gaan. Omdat ze (vaak in het verborgene) erg graag bewonderd willen worden door een vrouw die aan hun wensen voldoet en vooral altijd bereid is tot seks, zijn ze snel beledigd als een vrouw een eigen wil blijkt te hebben en in sommige dingen gewoon begaafder is. Problemen uitpraten? Een man kan dat nauwelijks.

Laatst kreeg ik een heel leuke mail van een man en ik reageerde spontaan en enthouisiast. Hij had een lange rij woorden opgeschreven die stonden voor begrippen warvoor hij gevoelig was, waardoor je kijk kreeg op zijn karaktereigenschappen en vaardigheden.
Maar toen ik de mijne opschreef en vertelde dat die van hem mij ook zeer aanspraken, hoorde ik vervolgens niets meer. Misschien is er wat gebeurd, tja het leven is kwetsbaar, misschien ligt hij wel in het ziekenhuis of is dood, of is een dierbare van hem iets overkomen.Of is het gewoon onfatsoenlijk gedrag van hem? Laf het zwijgen er toe doen en de ander in het onzekere laten? Ik heb dus om opheldering gevraagd. Wilde hij alleen maar bewondering en niet een vrouw die zelf ook wat te betekenen heeft??

Het doet me denken aan mijn laatste relatie. Een man die ik innig liefhad. Ik heb erg veel in die relatie geïnvesteerd, maar de man bleek een onverbeterlijk narcist te zijn, een casanova-achtig type, niet in staat werkelijk lief te hebben.Dat hij een psycholoog was, was dan ook een (bitter) lachertje- zelf heeft hij me ooit verteld helemaal niet van mensen te houden en zelf geliefd te willlen zijn, ongeacht wat hij zei of deed....!!!.Om
geliefd te zijn luistertde hij quasi-zeer- belangstellend en hing vaak de grappenmaker uit. Het gekke is dat veel mensen daarin trapten, maar ja, ze wisten dan ook niet wat ik wist...

Vele jaren heb ik mijn geestelijke krachten moeten aanwenden om mijn geruïneerd hart te genezen, maar het zal altijd een litteken blijven. Als je dan ook nog eens niet jong meer bent, mis je veel spankracht.
Ook met deze man viel niet te praten, waarom hij me destijds beetje bij beetje afstootte bijvoorbeeld, na vele jaren samen geweldige dingen tot stand gebracht te hebben. De laatste jaren slingerde hij me heen en weer tussen loftuitingen en kleinerende opmerkingen. Nooit wist ik waar ik aan toe was. Zelf heeft hij toegegeven een gemankeerd mens te zijn en dat verklaart dan zijn laffe, pijnlijke, vernietigende zwijgen, het niet bereid zijn om op een goede manier uit elkaar te gaan!
Ben ik nu een gedesillusioneerd mens? Nee, wel een voorzichtig mens.
Mijn spontaniteit heeft een gevoelige knauw gekregen maar is er gelukkig nog wel!
Gewoon omdat ik weet dat er prima mensen zijn: Oprecht en echt, warm en open.
Als je zelf zo bent ontmoet je vroeg of laat degene die jouw liefde waard is.

Ringlebel





Brief 171010
Te laat


ik heb al 2 maanden liefdesverdriet.
ik heb het uitgemaak met mijn ex-vriendin
het was niet zo bedoeld :'( ik heb gezegd dat het me speet en dat het me niet zo bedoeld was.
haar antwoord was: nee C. tisz te laat. x
ik snap deze antwoord niet ,ik heb volgende dag direct gezegd dat ik het nie zo bedoelde.
ik heb zelfmoord pogingen gedaan, in men arm en hand gesneden voor mijzelf te boeten .
ik hou zielsveel van haar, maar ze begrijpt me niet.

Christophe




Brief 180910
Verloren liefde


Ik was een jaar of vijfentwintig, stond wat onstabiel in t leven maar deed er alles aan om er voor te gaan.
Ik werkte in een groothandel en daar leerde ik hem kennen, leuk joch dacht ik vooral die ogen. Ik was helemaal niet bezig met de liefde en dus zag ik het niet.
Een zware operatie ondergaan, ver van huis maar hij kwam. Ik weet nog dat het eerst niet tot me door drong, wat doet hij nou aan mijn bed, ha ha. Toen een kennis zei "ik zal jullie maar ff allleen laten" begon er iets te dagen....
Vond hij mij leuk ?! O jeeh ! Ik had het licht gezien ! Allebei onzeker maar toch, hij belde me een keer op in de avond laat en zei dat hij me wilde zien, maar ik had geen auto, zijn voorstel neem een taxi ! Wat ben je gek ofzo dat kost heel veel geld ! Maakte hem niet uit dat krijg je wel van mij....
Ik ging en bleef, ik zweefde op wolken en wilde naar t eind van de wereld lopen voor hem. Hij liet niet veel van zichzelf zien en dat maakte mij onzeker... die onzekerheid koste me de kop.
Ik kreeg een andere baan, leerde een ander kennen en dacht niet meer aan hem, totdat ik hem aan de telefoon kreeg, mijn lijf bibberde en schudde van ontzetting, ik poeierde hem af maar het gevoel dat ik toen had kan ik niet goed beschrijven.
Nu zeker 12 jaar later, getrouwd, een dochter, een vast inkomen maar ongelukkig denk ik aan hem, wat had er van gekomen, waar is hij nu, hoe gaat t met hem ?? Ik heb pogingen gedaan om hem te vinden maar geen geluk.
En nu ?! Ik weet t niet zou hem wel weer eens willen spreken maar durf niet...
Dat is mijn grootste gebrek, ik ben een laffaard.

Els Binnenkant, Delft





Brief 240810
Bedankbrief


Beste Roel,


De zomervakantie zit er weer op voor mij! En ik kan vertellen, dat het 1 groot feest is geworden. Voor het beginnen van de vakantie had ik een date met een leuke meid, het was erg gezellig, en ze wilde iets met mij beginnen. Ik merkte al snel, dat als ik hier in mee ging, dit alleen was om het gat van eenzaamheid te vullen.
Ik vroeg advies aan mijn beste maat. Hij zei het volgende " it's the summer, kerel. Geniet ervan". Nou ik kan je vertellen dat ik dit heb gedaan.
Ik kan er een boek over schrijven of zelfs een film van maken. Ik heb gedanst, gesjanst, heb met vrouwen het bed gedeeld, ben door de politie opgepakt en een nachtje gezeten (niets bijzonders hoor "baldadigheid en het belemmeren van een arrestatie van een vriend van me" haha") Het was gewoon helemaal fantastisch en vaak hilarisch. Natuurlijk is er het besef dat dit niet te lang kan blijven duren, en
we kunnen hier niet echt spreken over een voorbeeldfunctie! Maar na de relatie van 9 jaar met mijn ex ben ik gewoon even helemaal los gegaan, en dat voelde heerlijk, fantastische avonturen beleefd waar ik later met veel vreugde en een harde lach op terug zal kijken. Ik zal veel herinneringen overhouden aan de zomer van 2010.

Ik ben ook nog in zomervakantie ook een beetje verliefd geworden op een hele leuke meid uit Arnhem. Het is uiteindelijk niets geworden. Ze had al een vriend en we hebben hoog spel gespeeld, maar uiteindelijk toch gezamelijk besloten er niet meer door te gaan. Ik vond het jammer, maar was realistisch. Al met al kijk ik er met een goed gevoel op terug, en het was wel heel lekker om vlinders in je buik te voelen. Ze heeft me het gevoel gegeven dat ik verliefdheid ook bij een ander dan mijn ex kon voelen. Dit was een ongelooflijk belangrijk besef. En toen ik dat besefte dat was ook de dag dat ik definitief het liefdesverdriet heb los gelaten, het was voorbij na 5,5 maand grote downs maar ook zeker ups. Ik voelde mee bevrijd, de banden met mijn ex waren nu pas echter definitief gebroken.

Natuurlijk denk ik nog weleens aan haar, maar dat komt niet veel meer voor. Het LDVD is voorbij, ik voel het, en zoals jij ook al zei, zodra je bevrijd bent komen de meiden dichter om je heen staan. En je had helemaal gelijk, zodra je weer geluk uitstraalt komen ze uit alle hoeken vandaan. Wie liefde en vreugde zaait, oogst het ook. Die ene heb ik nog niet gevonden, maar dat maakt me niet uit. Ik ben gelukkig nu ook zonder vriendin en dat zal heus wel goed komen, ik zal geduld moeten hebben. Het nieuwe huis bouwen gaat fantastisch, het is keihard werken, maar over 4 weken huis ik over. Een jaar lang keihard gewerkt, ben echt trots op mezelf dat ik in die periode toch heb besloten verder met het huis te gaan, en ik merk dat veel mensen
enorm veel respect voor me hebben gekregen, ze kijken tegen me op, en dat is ook een grote kick.

Ben mijn ex ook nog een keer tegengekomen, ze heeft al een tijdje een nieuwe vriend. Ze wilde weten hoe het met me ging. Ik heb gezegd dat ik geen zin heb om met haar te praten, "alleen vrienden verdienen te weten hoe het met me gaat en daar hoor je niet meer bij" vertelde ik haar. Als ik haar zou zien zou ik netjes gedag zeggen, maar meer ook niet, nooit niet meer, "je doet gewoon niet meer mee". zei ik letterlijk. Toen ben ik weggelopen.

Alle reacties en voorspellingen die je me ca. 6 maanden geleden hebt gedaan zijn tot nu toe allemaal uitgekomen. Bedankt Roel dat je me toen zo hebt geholpen, ik ben nog steeds overtuigd dat ik toen de fundering heb gelegd voor het overwinnen van dat grote verdriet en verlies. Misschien dat ik het ooit nog weleens allemaal ga opschrijven, wat ik allemaal hebt meegemaakt het laatste half jaar.
"The uprising" zou je het kunnen noemen! Gewoon van diep diep verdriet tot levensgeluk- en kracht. Net zoals je in je boek hebt omschreven.
Ik ben eerst door de modder gegaan, probeerde te vluchten voor de pijn, maar heb het toch bewust ondergaan om er sterker uit terug te komen.

Het is misschien cliché maar men zegt weleens dat als je pas echt LDVD hebt meegemaakt je dan pas echt leeft, het is waar denk ik. Wat dat betreft was het niet alleen een moeilijk half jaar waar ik me doorheen heb gevochten, maar het was ook heel mooi, zoveel beleefd, mezelf opnieuw ontdekt, innerlijk gevochten, karakter getoond en uiteindelijk gewonnen. Ik denk dat dit half jaar mij veel meer positief bij zal blijven dan de negen jaren verkering. Het was eigenlijk gewoon een prachtig avontuur van 6 maanden, waar ik voor de rest in mijn leven heel positief op terug zal kijken, zonder pijn maar met grote trots. Nogmaals bedankt Roel!

Wouter Hoedeman, Middelburg




Brief 200810
Gebroken hart dat niet lijmt


Na een zoveelste huilbui en slapeloze nacht heb ik besloten om mijn verhaal hier te posten in de hoop watsteun en raad te krijgen van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Ik ga mee eerst voorstellen,ik ben 40 jaar en papa van 2 schatten van kindjes.
7 Jaar geleden zat ik in een slechte relatie en in die periode leerde ik op mijn werk een zeer jong meisje kennen, ik was toen 33 en zij 20. We werden verliefd.

De eerste jaren waren alsof ik droomde, we hadden echt alles wat een mens gelukkig maakt. We waren een half jaar samen toen ze me polste om aan kindjes te beginnen. Ze zei dat ze er klaar voor was en dat ik ook niet te lang meer moest wachten omdat ik tenslotte 13 jaar ouder was. We gingen 3 weken op reis en jawel hoor, we kwamen terug en ze was zwanger. Ons zoontje werd 9 maanden later geboren,een wolk!

Ik leefde echt in een droom ,een jonge knappe vrouw (streelt toch altijd het ego van een oudere man). Ondertussen hebben we samen een eigen huis gekocht samen, een goed betaalde job beiden, een pracht van een zoon.We hadden echt alles.
Na een 3tal jaren polste ze me of ik het zag zitten om voor een 2de kindje te gaan. Ze hoopte natuurlijk op een meisje. Na 4 maanden was het zover, mijn prachtvrouwtje was zalig zwanger van ons 2de kindje. Alsof ons geluk nog niet compleet was, werd het een pracht van een dochter. Zeg nu zelf : wie zou er niet gaan zweven in zo een situatie?

We deden alle weekends iets met de kindjes . Uitstapjes naar pretparken, speeltuinen, op bezoek bij de grootouders waar ze dan verwend werden. We deden ook in het weekend soms dingen die wij dan graag deden. Naar de stad wat gaan shoppen, bioscoopje.
We gingen elk jaar op reis, vorig jaar zelfs 2 maal in de zomervakantie! En wat is er nu het laatste jaar gebeurd?
De aandacht verslapte, werd het zwaar met 2 kindjes? Was ze dan toch niet rijp voor het gezinsleven?


Paranoia
Op 24 februari belt ze helemaal over haar toeren naar me op mijn werk . Ze had dingen gelezen van me op facebook waaruit ze opmaakte dat ik een affaire zou hebben met een vriendin van vroeger . Geen ex maar een vriendin van toen ik 14 was.
Toen is er een periode van 2 maanden aangebroken dat ik leefde in een hel . Ze zat alle uren mijn facebook te controleren, mijn mails, ze was compleet paranoia geworden. Alleen.....er was echt niks!!! Ik heb dat 1000 keer gezegd dat er niks was en ook nooit zou komen. Ik bedroog haar niet.
12 April zouden we voor een midweek weggaan met mijn broer zijn gezin, de avond ervoor zag ik aan haar lichaamstaal dat er iets niet klopte, ondertussen was volgens mijn gevoel de toestand genormaliseerd thuis en hadden we zelfs terug sex.

Die zondagavond zegt ze tegen me dat er sinds 2 maanden iets gebroken was bij haar en dat haar gevoel niet terug kwam. Het vrijen deed ze dan maar om me mijn zin te geven. We zijn toen toch die week geweest en heb toen echt alles geprobeerd om het haar terug naar haar zin te maken en haar het gevoel te geven dat zij en mijn kindjes mijn hele wereld waren. Achteraf zij mijn broer, die niks afwist van onze crisissituatie, dat hij het echt zielig vond hoe ik me toen uitsloofde voor haar.We zijn toen thuis gekomen en in dezelfde week, toen ze aan hetwerk was, stuurde ik haar spontaan een smsje : ik hou van jou. Ze antwoorde terug; ja,that's it.
Ik antwoorde van hou jij nog van mij? En ze antwoorde heel kort;ja. . Wat ze normaal nooit deed, er kwam altijd wel wat liefs achter. Ik vroeg dan of ik een moeilijke vraag stelde en ze antwoorde op men sms;ja.

Van dat moment wist ik dat het over was. Ik ben 's avonds thuisgekomen en heb haar met een bang hart opgewacht.We hebben gepraat en ze zij dat het gevoel weg was en dat ze uiteen wou gaan en een tijdje bij haar ouders gaan wonen , tot ze zelf een woning had. Ze nam wat kleren en ging diezelfde avond naar haar ouders . De kindjes lagen al te slapen bij mij thuis.


Kindjes
Ik wist dat ze met haar ouders ging praten en dat zij haar dan misschien op andere gedachten konden brengen , want je hebt uiteindelijk 2 kleine kindjes hè(2 en 5). Haar vader belde me 's avonds op en zei dat hij 2 uur met haar gepraat had maar dat het echt over was en we zo snel mogelijk de notaris zouden inschakelen om alles te regelen. Ik vond dat het allemaal heel snel moest gaan van hun kant.
We waren 4 uur uit elkaar en we moesten onze inboedel al verdelen en een regeling treffen voor de kindjes. Ik heb toen echt alles gedaan wat je maar verkeerd kan doen; bellen, sms'en, mailen, smeken, dreigen, echt alles wat je maar verkeerd kan doen om je ex terug te winnen. Ben beginnen te zoeken op internet wat anderen deden om hun ex terug te winnen en het eerste dat steeds terug kwam was haar een dikke maand negeren!

Ik heb dat zo goed mogelijk gedaan omdat we met onze kindjes zaten. Maar er kwam geen reactie, ik had de indruk dat ze dat heel makkelijk vond. We zijn nu ondertussen meer dan 3 maanden verder. Ze polste me weleens of ik iemand anders had, maar ik was daar eerlijk in dat dat zo niet was. Ik ben er niet aan toe want zij spookt nog door men kop. Gisteren begon de dag zo mooi,een uitstap met mijn zoon en een kameraad naar de Efteling. Tot op gisteren had ik nog steeds hoop op een nieuwe start met haar;, ik gaf haar nog steeds ruimte om me te gaan missen en als we al eens belden dan was het gemoedelijk, maar het ging wel steeds over de kinderen.


De doodsteek
Omstreeks 10 uur belt ze me op om te vragen dat ik op een bepaalde datum mee kan gaan tekenen bij de notaris om alles af te sluiten en te verdelen, dat was een enorme schok voor me omdat ik toch stiekem hoopte dat ze dat niet ging doordrijven, maar helaas ja dus. Ik vroeg nog aan haar of ze al toekomstplannen had en ze zei dat ze een eigen appartement ging zoeken voor haar en de kinderen.

Ik heb haar nog een sms gestuurd daarna of ze het echt niet meer wou proberen.
Geen reactie gekregen van haar. Heb ze dan rond 18.30u nog eens gebeld om te vragen of ze mijn sms had gekregen, ze reageerde dat ze daar niet meer over wou praten. Ik heb toen gevraagd of ze me eerlijk wou antwoorden of ze momenteel iemand anders heeft en ze zei na wat aandringen;JA.
Mijn wereld stortte in,1000 vragen komen boven en je wil die allemaal tegelijk stellen;wie is het, hoe lang al, hoe ziet hij eruit, ken ik hem?
Ze antwoorde enkel dat ik hem niet kende en ze scheepte me daarna af. Ik heb voor de 100ste nacht op rij niet doorgeslapen, in slaap gevallen rond middernacht en wakker geschoten. En doembeelden zien in mijn gedachten; ze kust met hem, ze vrijt met hem, leeft ze hetzelfde nu als toen wij verliefd waren? Wat met de kindjes?

Ik ga hieraan kapot, ik vind geen oplossingen. Wie heeft dit eerder meegemaakt en hoe zijn ze eruit gekomen? Ik heb nergens zin in maar ik moet sterk zijn voor mijn kindjes die ik om de week bij me heb. Ik zie het echt niet meer zitten.

Vandaag de definitieve doodsteek recht in men hart gekregen. Mijn ouders zijn mijn ex vandaag tegengekomen met haar nieuwe vriendje en jawel het is iemand van haar werk die ik ook ken, want ik heb er zelf 6 jaar gewerkt. En maar zeggen tegen mij dat ik hem niet ken.
Vandaag dus helemaal door het lint gegaan en haar weer beginnen te bellen en smsen met de vraag hoelang dit al bezig is. Ik word eerst beschuldigd van ontrouw en nu zou het bijna zeker kunnen dat zij het is die al een tijdje scheef gaat . .
Er waren geruchten over haar maar ze heeft dat steeds ontkent.

Ik weet het nu ook niet meer.
En erg maar het is zo, IK HOU NOG STEEDS VAN HAAR!
Ze is de mama van mijn kindjes maar ze gedraagt zich er niet naar!!

Een radeloze papa ,
Tom (België)




Brief 210710
Gevoel en verstand


Ik heb 2 scheidingen achter de rug. Uit mijn 2de huwelijk heb ik 2 kinderen, 2 energieke jongens, 1 van 8,5 jaar en de jongste van bijna 6.
Eind april, begin mei 2007 ben ik weggegaan. Beide scheidingen zijn mijn besluit.

Eind 2007 leer ik een man kennen via OA ; ik was niet uit op een relatie. Samen eens gegeten, gewoon gezellig. Maar die man was eigenlijk toch wel erg leuk, verstandig, wijs, zorgzaam en behulpzaam. Wauw! Dat kende ik niet.
We hadden afgesproken in een binnenspeeltuin. Met de kinderen klikte het ook erg goed. Nou ja, van het 1 kwam het ander. Steeds meer tijd samen doorbrengen etc. Hij gaf me een gevoel van evenwicht , stabiliteit en vertrouwen. Probleem was dat ik op een 1 kamer appartement woonde , in een dorp een half uur van de jongens , en hij bij zijn bejaarde ouders. Voor beide dus geen gezonde situatie met kinderen.

Toch hadden we lol op mijn kamertje. Veel weekenden werden met z'n zessen doorgebracht, elke keer weer een "vakantiegevoel" met luchtbedjes etc.
Hilariteit alom.
Maar dan: Mijn ex wil ook een nieuwe start, en terecht. Dus onze koopwoning moest worden verkocht. Ex zou de eventuele dubbele lasten op zich nemen, zijn nieuwe huurwoning plus hypotheek. Nu kun je op 1 vinger natellen dat hem dat niet lang zou lukken. En daar zouden we dan alle 4, ex, ik en de jongens, de 'dupe' van worden.
Dus toen m'n ex inderdaad zijn huurwoning kreeg, was het voor mijn vriend en mij een oplossing: wij samen konden in mijn 'oude' huis , als tussenoplossing. Ik zou nog even mijn appartementje aanhouden. Maar zoals dat gaat : eigenlijk gelijk trok ik bij mijn vriend in.

We hadden 4 slaapkamers dus konden de kinderen ieder ook gewoon in een normaal bed slapen. We hadden een tuin, speelveld/tuin om de hoek. Voor mijn kinderen ideaal: ze hoefden hun basis niet op te geven, bekend terrein!
Van het begin af aan voelde ik enige weerstand bij mijn vriend alhoewel het een 'super' oplossing was en zou zijn. We geloofden in elkaar en in de toekomst samen. Samen stonden we sterk! Huis enigzins aangepast naar onze smaak, likje verf etc.

Maar toen begonnen dus de irritaties, tussen ons en tussen de kinderen. Zucht... Maar steeds hielden we stand, we vochten voor onze relatie. Maart 2009 kwamen er kopers voor het huis, oef... schrikken, want het beviel ons ondanks de strubbelingen wel erg goed. "Gelukkig" hebben we de 'koop' ongedaan kunnen maken en gingen wij zelf met een hypotheek aan de slag. Na heel wat tegenvallers was in november 2009 alles rond en konden we het huis kopen en mijn ex uitkopen. Net voor die tijd weer flinke twijfel; we moeten dit niet doen, het gaat niet goed! Maar toch... gedaan. We hielden van elkaar en we geloofden in elkaar.

Eind 2009 weer een dieptepunt: vriend vertrok met zijn kinderen, het ging gewoon niet meer samen tussen zijn en mijn jongens. Na apart Oud en Nieuw gevierd te hebben besloten om toch weer samen door te gaan, maar nu met wisselende weekenden . Dat zou wellicht meer rust geven.
Maar nu dus continu de zorg en verantwoording voor mijn en zijn kinderen. Zo voelde dat ook voor hem. Weinig tot geen rust voor onszelf dus. Nog meer irritaties, ik stilzwijgend, hij uitgesproken. Dat deed me beseffen: als jij dit voor mijn kind voelt, zo'n felle woede, dan moeten we hiermee stoppen. Ook mijn zoon voelde zijn 'afkeuring' meer en meer. En toch hielden mijn jongens van hem.
Dat is uiteindelijk weer helemaal uit de hand gelopen, vriend weer met zijn kinderen richting zijn ouders.

Afstand, rust, nadenken. Rationeel weet je dat we zo niet verder kunnen, dit moet stoppen. Maar owowow... gevoelsmatig; we houden nog van elkaar!! Hellup!! Gister dus toch, al huilend in elkaars armen, afscheid genomen. Via sms dankbetuigingen
over en weer voor de fijne tijd, de inzichten, de 'eigen'wijsheden, het begrip, geduld, de liefde, warmte etc. AU!! Het doet zo'n pijn.

Hoe kom ik hier in godsnaam over/doorheen???? IK HOU VAN DIE MAN! Veel te laat ben ik in het boek begonnen; Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus.
Ik ben hem kwijt.

Groet Josefien





Brief 200710
De beste vriend


Waarom voel ik me nog steeds zo rot na twee jaar?
Ik bedroog mijn vriend met zijn beste vriend.
Was tot men oren verliefd op hem!
Toen het gedaan was met mijn vriend wilde ik verder met zijn beste vriend. Maar hij zag dat niet zitten, hij kon het zijn 'maat' niet aandoen, ze waren als twee handen op één buik. Weken heb ik hiervan afgezien. Hij was de man van mijn leven!
Nog nooit had ik voor iemand zoveel gevoeld! Maanden gingen voorbij en ik dacht nog steeds elke dag aan hem.

Toen ik een relatie begon met een andere jongen is die gewoon op een flop uitgedraaid . Ik dacht dat ik erover heen was , maar dat was helemaal niet het geval. Toen hij zelf in een relatie stapte (waar hij ondertussen nog in is) brak mijn hart helemaal.
Ik kreeg een uitnodiging om te gaan kijken naar hun nieuwe huis en ben daar dom genoeg op ingegaan.
Ondertussen hadden we elkaar een jaar niet meer gezien. Toen ik hem terugzag , stond ik aan de grond genageld. Hij was nog steeds de perfecte man!

Alleen voelden we ons beiden heel ongemakkelijk. Twee dagen erna verbrak hij alle contact, internet, de enige plaats waar ik zijn leven nog kon volgen.
Maar het lukt me niet, ik krijg hem niet uit mijn hoofd wat ik ook doe, hoeveel dates ik ook heb. Nog steeds denk ik elke dag aan hem.
Twee dagen geleden kwam hij heel onverwachts langs: het gaat niet goed met zijn vriendin. Ze nemen nu wat afstand van elkaar en zien dan wel , zei hij. Waarom komt hij dit tegen mij zeggen?

Nu heb ik terug hoop, terwijl ik heel goed weet dat nooit iets zal worden. Hij zei dat onze laatste ontmoeting voor herhaling vatbaar was. Maar ik weet niet of ik dat nog aankan. Zo graag zou ik het hem zeggen dat ik nog steeds hetzelfde voel als de eerste dag dat mijn gevoelens voor hem begonnen. Maar het brengt niets op . Hij zal nooit mijn man worden ook al huil ik er zoveel om en lig ik er nachten van wakker. Nooit zal ik een man nog zo graag zien : hij is perfect!

Verloren meid




Brief 280510
Zware dag


Zware dag gehad, kan niet slapen en de tranen komen nu na, 12 jaar naar boven en ik kan ze niet bedwingen. Ik zal verder verhaal doen in betere tijden geachte lezer.

De vrouw met wie ik een ideaal had een kinderhuis op te zetten in Portugal wat ze heeft gedaan was onze droom en ze is met de noorderzon vetrokken, ehh, zuiderzon.
Niet dat ze mij kwijt wilde, maar haar ideaal was een streben en voltooi d en ik was te jong om mee te migreren.

Ik ben 35 en het gaat over een vrouw van 61 , Marie . .
Ik huilde, zou zo naar de pinautomaat willen lopen om rekening leeg te trekken en te verkassen en vanaf heden zal ik in contact proberen te komen want het enigste wat ik nog zeker weet is dat ze deze nare nachten ook heeft gehad en echte liefde is eeuwig als die van God.

Kan mij het dommen dat ze 61 is. Zo fit als een atleet en zo pienter als Brugman.
Ik ben 35, heb vele onderzoeken achter de rug, ben niet gezond en ik zit hier notabene aan de Zaldiar , dat is een Opiaat.
Mijn maag wil niet meer zo.

Voor ik sterf of wat ook , want zo heel erg lang is mijn verwachting niet , wil ik deze vrouw nog een keer zien en ze weet mijn adres niet want ik ben 3 keer verhuisd in die tijd.

Als U deze mail heeft gelezen ben ik U al dankbaar. Ik wil mijn aandeel aan ons ideaal alsnog vervullen, maar hoe pak je zoiets aan?

En ja, morgen meld ik me wederom ziek. Moet al over 2,5 uur bed uit, ga ik niet halen gebroken als ik ben. Waarbij ik blij ben dat collega artsen mij zeer serieus nemen.
Zoiets zit toch dieper dan ik dacht. Laat mij maar even huilen,


Jimmy





Brief 140510
Na de sex maakte hij het uit


Ik ben misselijk en mijn ogen branden van tranen terwijl ik dit typ. Buiten schijnt de
zon, het wordt zomer. Maar in mijn hart regent het als een koude herfst.
Midden in de nacht om half 4 lig ik wakker en ik denk na. Ik denk na hoe dit ons zo
kon overkomen, hoe het eigenlijk ook te mooi was om waar te blijven. En ik weet dat
hij rustig slaapt. Dat hij er niet zo als ik gebroken van is .

Het begon allemaal op 4 december 2009. Nooit zal ik vergeten hoe ik hem ontmoette.
Hij stond op mij te wachten toen ik de bus uitliep en naar me toekwam. We hebben
gepraat en ik heb vanaf dat moment geweten dat mijn leventje zou gaan veranderen.
Verliefd was ik, hij ook.

Al gauw daarna kregen we een relatie. Het was allemaal zo mooi. We zouden trouwen,
naar een huisje kijken, ach het waren maar dromen ik was op dat moment 18, en we
hadden nog zo kort- maar het voelde zo goed, zo fijn. Ik voelde me veilig bij hem.
Bovenal vertrouwde ik hem in alles en geloofde onvoorwaardelijk in hem.

Wat we hebben meegemaakt, die herinneringen doen pijn. Maar het waren zulke mooie dingen. Altijd was ik blij naar hem toe te gaan, als ik hem weer zag. Nooit heb ik getwijfeld aan mijn liefde voor hem. Tot hij veranderde .
Hij ging twijfelen.

Twijfel of hij nog wel hield van mij, twijfel of hij niet liever vrij wou zijn. Het deed me
immens pijn. Maar ik gaf hem de tijd, de ruimte om er achter te komen – en hij kwam
erachter. Hij kwam weer bij me terug.

Ik voelde me zo fijn, want die tijd toen hij twijfelde, ging ik er onderdoor. Ik hield zo
ontzettend veel van hem.

Toch was het niet meer zoals eerst. Er was verwijdering, afstand tussen ons gekomen. Ik wou het ontkennen. En hij probeerde het ook, want we bleven wel samen. Waarschijnlijk deed hij het toen voor mij. Omdat hij wist dat ik zoveel van hem hield.

Altijd was hij bij zijn vrienden, nooit meer bij mij. Ik probeerde het te accepteren, ik
had hem immers nog? Al voelde het niet meer zo als eerst.. al wist ik hij houd niet meer zoveel van mij als in het begin. Sterker nog, zijn gevoel voor mij slijt en ik sta er bij en ik kijk er naar, terwijl ik nog zoveel van deze jongen houd.

Zondag heb ik hem gebeld en gevraagd of hij nog wel van me houdt. Hij heeft me zo
goed mogelijk gerustgesteld. Hij vond het juist zo goed gaan tussen ons. En hij hield
van me, zei hij.

Deze week heb ik toch bewust wat afstand gehouden. Hij ging mij telkens sms-en, en zeggen hoeveel hij van me hield. ‘Ik hou van mijn meissie,’ en ‘Ik hou verschrikkelijk veel van mijn schatje’, ‘Ik mis je’, ‘Het weekend weer lekker samen.’

En toen, gistermiddag was hij bij me. Het ging goed, zo voelde het wel. Hij kroop bij
mij in bed en gaf me aandacht. Het voelde alsof hij het fijn vond bij me te zijn. We
hebben zelfs seks gehad. En toen daarna..
Ging hij op het randje van mijn bed zitten en lang voor me uitstaren.
Ik vroeg hem wat er was. Met koude ogen, die mij eerst zo liefdevol aankeken, zei hij
dat hij het weer niet wist.

Mijn wereld stortte in op dat moment. Mijn hart brak en mijn hoofd ging suizen. Dit,
dit kon niet waar zijn.

Twee uur na de seks maakt hij het uit. Ik voel me zo betast, gebruikt. Seks heeft
waarde voor mij. Dat doe je als je iemand lief hebt. Ik had hem lief, maar hij mij niet.
Hij heeft gelogen, toen hij in de smsjes zei deze week dat hij van me hield. Hij heeft me bedrogen, door net te doen alsof.

Ik zei tegen hem: ‘Ik denk dat ik meer hou van jou dan jij van mij.’
Hij ontkende niet. ‘Ik denk dat je daarin gelijk hebt’.


Perfect
Ik heb hem vastgehouden, gehuild. Hij heeft me getroost. Omarmd. Ik was perfect, ik
was lief. Het lag niet aan mij. Maar hij heeft het gezegd en is gegaan.

Nu is het voorbij. Een keer zal ik hem nog zien in mijn leven om iets op te halen. Dan
vertrekt hij. Ik kan hem niet gelukkig maken.. hij hoeft mijn liefde niet. Hij is liever alleen, bij zijn vrienden, en niet bij mij. Ik moet het accepteren maar het is zo moeilijk.

De liefde die hij in het begin aan mij gaf, daar verlang ik naar. Maar die zal ik nooit meer kunnen krijgen, omdat hij niet meer van mij houdt.
Ik wil terug naar die tijd, en weten waar het mis is gegaan om dat te herstellen. Nog
steeds houd ik van hem, na alles wat hij me toch heeft aangedaan.

Ik wil hem nog een keer kussen, met warmte, met liefde. Alle warmte en liefde die ik in mij heb voor hem. Als hij gelukkig is. Als ik hem gelukkig kan maken, zal ik het
gelukkigste meisje op deze aarde zijn.

Ik ben 19 jaar, mijn hart is gebroken. Ik ben in de steek gelaten door de jongen waar ik het allermeest van houdt, nog steeds, al weet ik dat het zo beter is.

Maar de pijn blijft, en voor altijd.. heeft hij een plekje in mijn warme hart.

Dorothea Hart




Brief 280210
Onherroepelijk voorbij


Beste Roel,

Opnieuw schrik ik wakker uit een hazeslaperig middagdutje.Het is een onbestemde angst die me wekt,maar die alle schijn heeft van de angst van de eenzaamheid.En de enige remedie lijkt het verwoorden van de gedachten en gevoelens van wat mij nu al zolang verlamd en waar ik nu mee wil afrekenen ;de scheiding.
Een zware opgave omdat het zo’n lange tijd omspant.

Na vier en een half jaar na-huwelijk bleef haar laatste sms-bericht over; “Je hebt een verwrongen geest,te beschadigd.Ik heb vaak geprobeerd te helen maar ik ben moe.We zullen niet meer naast elkaar lopen of slapen.Wat betekent geluk eigenlijk voor jou?”
Ik schreef haar als antwoord dat ik volledig kon instemmen met haar eindconclusie,dat ik mijn kansen had gehad en ze alle had verspeeld.En dat ik hoopte dat geluk ergens voor mij in het verschiet lag.
Als kind met een erkend transgeneratief oorlogstrauma (vader 3 jaar Japans interneringskamp ,moeder in die tijd buitenkamper met 2 kinderen-mijn 2 twee oudste zussen- ),is de oorzaak van die verwrongen en te beschadigde geest eenvoudig te duiden.
Maar die pijn heb ik een plaats kunnen geven.Nu gaat het om een pijn uit de oorlog die liefde heet.

Ik schrijf juni 1988 ,negen maanden nadat mijn huwelijk met L. op de klippen was gelopen.Met haar had ik een liefdeskind gekregen,mijn oudste zoon.
C. is de tweelingzus van de vriendin van mijn een jaar jongere broer.Ik kende haar al veel langer,nog van de middelbare school. Ook toen was ik al heimelijk verliefd op haar geweest.
Ze had net een desastreuze relatie achter de rug en het ging in de ogen van haar tweelingzus zo slecht met haar in het Amsterdamse ,dat laatstgenoemde het een goed idee leek haar een tijdje in …ons dorp te laten bijkomen.Vermeld dient nog te worden dat A. terloops bij mij geïnformeerd had of ik niet aan een nieuwe relatie toe was.Ik wist direct dat het om C. ging en kon mijn geluk niet op bij het vooruitzicht van een relatie met C.Ik vond haar altijd al de mooiste vrouw van de wereld maar onbereikbaar.

Toen zij in augustus kwam sloeg na 2 dagen de vlam in de pan.We zouden geschiedenis schrijven,een liefdesgeschiedenis tot de dood ons zou scheiden.Helaas :we hadden buiten de waard gerekend.De waard in de vorm van ons verleden.
Al snel bleek mijn verlatingsangst onze liefde onder grote druk te zetten.Dat we 17 jaarmet elkaar hebben kunnen samenleven is niet alleen te verklaren uit de komst van twee prachtige kinderen.We waren voor elkaar bestemd,dat wisten we allebei.
De strijd die we voor onze liefde hebben geleverd in 5 jaar na-huwelijk (apart wonen,aan en uit relatie) bewijst dat.
En nu lijkt het dan toch onherroepelijk voorbij.Ik schrijf “lijkt” omdat ik natuurlijk nog terug verlang.Maar ik weet dat ik door de pijn heen moet.En ik de reis in mezelf moet ondernemen om verder te kunnen gaan zonder onze liefde.Met liefde voor het leven.

Een beschrijving geven van het proces is niet nodig. Dat heb jij al gedaan in je boek “Liefdesverdriet”.Ik heb er van genoten,heb gelachen bij passages en de laatste bladzijden zal ik nog vaak herlezen.Niet te lang hoop ik want ik wil verder,gelukkig ,vol goede moed.Dank je wel; je initiatief en je boek is zeer belangrijk voor me geweest.

Kasper, Delft




Brief 250110
Roel, mijn reddende engel – binnen 3 weken van mijn liefdesverdriet af


Lieve Roel,

Je hebt me geweldig geholpen. Ik had pijn toen ik bij je kwam. Ik had liefdespijn, zielenpijn, een gebroken hart en mijn haar viel uit. Na 2 gesprekken met jou, het schrijven van ‘mijn verhaal’ en een afscheidsbrief aan mijn ex, ben ik mijn boosheid kwijt, groeit mijn haar (dat door ldvd was uitgevallen) weer en ben ik vrij. Dat alles binnen 3 weken.

Heel veel dank vanuit mijn geheelde hart en hierbij mijn verhaal voor de lezers van jouw website.

Catharina, Amsterdam




Brief 150210
Anders na haar dood


Hier mijn ervaring met liefdesverdriet.
Vorig jaar 23 april is mijn dierbare vrouw overleden na een mislukte operatie aan haar aorta waar een nieuw klepje ingezet zou worden.
Wat dat voor je betekent kun je alleen zelf voelen, maar het gemak hoe anderen daar over denken daar heb je geen weet van.
Ik heb het stukje in de krant gelezen over hoe ziek je er van kunt zijn en dat de ander dat helemaal niet ziet , of begrijpen wat voor een inpackt dat op je leven heeft.
Ik heb inderdaad allerlei probleempjes en zit al helemaal niet goed in mijn vel maar voor de buitenstaander ben je dan al snel een aansteller of je hangt de zielenpiet uit.
Er is geen begrip dat je 40 jaar met elkaar alles hebt gedeeld, en dat je ook na 35 jaar huwelijk en je verkeringstijd nog steeds verschrikkelijk veel om elkaar geeft zeg maar rustig nog h.s. verliefd op elkaar bent.
Het is verschrikkelijk moeilijk om daar mee om te gaan, en ook ik weet dat het moet maar dat er soms in je leven een asgrauwe lucht hangt die voor jezelf weer mooi blauw moet worden, dat heeft tijd en begrip nodig die er bijna niet is, dan maar jezelf maar in bescherming nemen.

Vriendelijk Groetend,

Jan Teussink.

PS Een erg goed onderwerp waar te weinig aandacht aan wordt besteed.





Brief 100210
Hij blijft mij aantrekken en afstoten


Juli 2008 . De relatie tussen mijn ex man en mij stond op een laag pitje , ik misten geborgenheid en intimiteit..
Ieder s'avonds zijn eigen bank en laptop . De tijd dat het hyves gebeuren vol in gang was. Uit nieuwsgierigheid ook maar eens een profiel aangemaakt , en dan zoeken naar mensen die in je herinnering opkomen. Een daarvan van een jeugdliefde van vroeger , had hem 14 jaar terug leren kennen tijdens de carnavals periode en vergat nooit de plaat waar we samen op geschuifeld hadden , elk jaar met carnaval zocht ik naar die bewuste plaat Au revoir adjeu cherie ich goa noa noar hoes . Stiekem moest ik dan effe denken aan R.

Ik had zijn profiel opgezocht , en hij bleek er ook een te hebben , maar was leeg dus met de gedachten dat ik nooit wat van hem zou horen heb ik hem een mail gestuurd en gevraagd hoe het nu met hem was.Tot grote verbazing kreeg ik heel snel daarna een bericht terug met de woorden dat hij me nooit vergeten was en recent nog mijn brieven had gelezen...op dat moment begon het al te kriebelen in mijn buik. De mails gingen over en weer en al heel snel kwam van zijn kant uit de vraag om eens wat af te spreken.Dat hebben we gedaan.....en vanaf de eerste blik voelde ik een klik , het voelde enorm vertrouwd en onze avond werd afgesloten met een zoen.

Daarna is er geen dag meer voorbij gegaan zonder elkaar te zien, het voelde geweldig . We waren beide verliefd . Voor mijn gevoel was het geen toeval : hij was de liefde van mijn leven. Na 8 moeilijke en zware maanden , omdat we beide een relatie en kinderen hadden , besloten we om samen verder te gaan , ons geluk ging vrijuit en moest de mooiste tijd van mijn leven worden .
In maart 2009 besloten we na een hoop ellende te gaan samenwonen , en toen zou er een paradijs moeten open gaan , maar het werd een nachmerrie.
Het leek wel of hij veranderde als persoon . Hij was ineens heel dominant , alles moest op zijn manier en ik kon niets meer goed doen.

Ik was iemand die me niets liet zeggen , althans niet op die manier waardoor er vaak heftige ruzies kwamen. Momenten van opgesloten worden , slaande ruzie volgenden.
Ik kon het niet begrijpen: hoe kon onverwaardelijke liefde nu niet werken?
Meerdere malen werd ik uit huis gezet , de politie moest er verschillende keren bij komen , liep dagelijks met blauwe plekken rond en wist gewoon niet meer wat ik moest ....maar een ding wist ik heel zeker ik hield van hem. Tot op een dag hij me weer midden in de nacht op straat zette en ik geen idee had wat ik moest , heb mijn zusje gebeld en ben daar gaan slapen .De dag erna ben ik wat spulletjes gaan ophalen en toen ging het weer vreselijk mis ,hij sloeg mijn auto ruit in en ik zat helemaal onder het glas , de politie kwam erbij , familie was gebeld ,het leek wel een film.

En toen werd ik voor de keuze gesteld .
Ik koos voor hem en was mijn familie kwijt of ik ging mee aangifte doen.Het liefste had ik zelfs op dat moment nog voor hem gekozen , maar ik kon niet anders ,dus deed aangifte.Hij werd uiteindelijk opgepakt en heeft een nacht in de cel gezeten. Ik vond het vreselijk en voelde me behoorlijk schuldig , maar ik kon niet anders. Enkele dagen erna zagen we elkaar weer ...ik had hem zo vreselijk gemist. Inmiddels was het een onbereikbare liefde en niemand mocht weten dat we elkaar zagen. Maar de ruzie's bleven komen. Hij bleef me aantrekken en afstoten , maar ik kon hem niet loslaten , mijn gevoel was zo ontzettend sterk.

DIt gebeurde in juli 2009 en tot op de dag van vandaag blijft hij me aantrekken en afstoten ,hij blijft me kleineren , uitschelden. In zijn ogen doe ik nooit iets goeds , is alles mijn schuld . Maar nog steeds verlang ik zo vreselijk naar hem terwijl ik geregeld naar een ruzie weer krijg te horen dat ik uit zijn leven verdwijnen moet , dat alles mijn schuld is en dat ik het schuld ben dat hij vastgezeten heeft.
Ik heb werkellijk geen idee waarom zijn aantrekkingskracht op mij zo groot is .
W ant diep van binnen haat ik hem zo vreselijk , weet ik dat ik beter verdien .......maar mijn hart blijft naar hem verlangen steeds weer en ik weet niet waarom hij het doet maar hij stoot me af en trek me telkens weer net zo hard aan. We weten dat onze liefde onmogelijk is , maar ik kan hem tot op de dag van vandaag met geen mogelijkheid loslaten en mijn leven staat gewoon stil.

Liefs,
M




Brief 020210
Turks avontuur


Vandaag weer een stap in de goede richting gezet vannacht een vreselijke huilbui gehad en vandaag overdag ook nog regelmatig.
Ik heb het weer weken tegengehouden als ik het op voel komen omdat ik ook denk het heeft geen zin !
Maar ja ik slaap zo slecht ! Af en toe slaat dan de wanhoop toe het gaat niet over!! Wat moet ik nu!!

Ik ben een vrouw van 45 jr heb een goede relatie waarin we elkaar steunen en stimuleren onze talenten te ontwikkelen etc.
In oktober afgelopen jaar ben ik met mijn moeder 8 dagen naar Turkije geweest en ben daar compleet verliefd geworden op de kapper van het hotel Deniz van 26 jr! en hij op mij dat is ook niet onbelangrijk!

Had vanaf het begin een gevoel van herkenning en onontkoombare aantrekkingskracht,ik houd normaal wel van flirten als spel, maar dat was hier nauwelijks of niet aan de orde ik ben wel open en spontaan in contacten.
Als er geen klanten waren in de kapsalon kon hij bij het zwembad darten dat hebben we veel samen gedaan met een schots jochie van 9 waarmee ik ook in het zwembad speelde.

Deniz vroeg of ik s'avonds mee uitging. Ik zei dat ik met mijn moeder op vakantie was en dat ik dus verantwoordelijk was dat zij een leuke vakantie had mijn moeder is 77 jr en het was de eerste keer dat we samen op vakantie waren, ik ben haar enigste dochter. Waarop hij direkt spontaan zei dat mijn moeder ook meekon !
Ik stelde het bij mijn moeder eerst voor als zijnde hij stelt zich op als gids
Ik ging vrij snel over de grens en toen was er geen weg meer terug,was hier bij terugkomst in het hotel zelf goed stuk van en kan dingen niet verbergen dus heb mijn moeder huilend ,wanhopig op de hoogte gebracht en haar op het hart gedrukt dat het mijn keuze en verantwoordelijkheid was en dat onze vakantie hoe dan ook leuk zou blijven .
Onze vakantie bleef wonderwel leuk ook al koste het me soms bovennatuurlijke krachten.

We gingen meerdere malen met zijn drieen uit naar een hele grote discotheek !met mijn moeder gedanst! Naar een travestieten show geweest hilarisch!,heerlijk gelachen Deniz was ook heel leuk met mijn moeder,zorgzaam.Daardoor werd alles ook naar een hoger nivo getild denk ik. Naar het einde van de week kreeg ik het heel benauwd voor het naderende afscheid en was bang voor mijn eigen emoties. Deniz gaf me het gevoel dat ik de enigste vrouw voor hem was hij dacht dat ik 27 was en zo voelde ik me ook! Hoezo midlive-crisis?

Bij aankomst op schiphol had mijn partner het direct al gezien!
Het duurde even voordat we echt konden praten.
Mijn partner en ik hebben beiden Landmark gedaan dus geloven dat we ons eigen proces creeren om dat te leren wat je wilt leren hoe pijnlijk ook.desalniettemin waren er zeker in het begin behoorlijke spanningen tussen ons maar ook altijd weer heel snel die dankbaarheid elkaar te kennen en te mogen ondersteunen!
Mijn partner heeft dus deze site gevonden en ik herken veel dingen probeer niet het hele gebeuren te veel meer te koesteren en wat boosheid erin te gooien.
In november veel gsmst en gebeld totdat dat teveel onrust gaf in ons hele gezin. WE hebben een dochter van 15 een heftige puber en een zoon van 13 Het koste veel moeite hem dat duidelijk te maken dat we een maand geen contact zouden hebben!
Toen we daarna wel weer contact hadden kwam er vrij snel een smsje waarin hij mij om hulp vroeg om 500euro!

Ik schrok hier zo ongelooflijk van !mijn achterdocht kwam in een automatisch reflex op heb direct gsmst I wil not send money never! En dat ik afstand van hem nam nu en de mooie momenten zou bewaren. Daarna echter heel inconseqent toch weer contact gezocht
Na een tijd telefonisch contact gehad waarop hij navroeg of ik dat zelf had geschreven waarop ik ja zei en hij na twee keer goodby Linda ophing.

Ik heb nog regelmatig gsmst en gevraagd of hij mij vergeeft omdat ik niet gevraagd heb waarvoor hij het geld nodig had
ondanks veel sporten,praten zelfs met schoonouders! Kost het me de grootste moeite niet aan hem te denken en totale wanhoop te voelen bij het idee hem niet weer te zien !
Zelfs dat hebben we besproken dat we als ik dat echt denk te moeten samen naar turkije gaan .
Waarbij ik het ook wel doodeng vind wat Deniz daarvan zou vinden, ik zou ook alleen maar gaan als ik me weer sterk voel ,in mijn kracht en vol liefde echte Liefde.

Linda





Brief 020210
Ik gaf hem nog een kans


Ik ben naomi,
ik ben 12 jaar en wou het uitmaken met mijn vriendje omdat hij meer aandacht gaf aan zijn gewone vrienden dan aan mij.
Het was alsof hij duidelijk wou maken dat hij niet meer van mij hield.
Toen ik de moed verzameld had om met hem te gaan praten,begon ik over het feit dat ik het uit wou maken.
Bij hem sprongen de tranen al in zijn ogen,maar bij mij liepen ze al over mijn wang.
Toen we op het punt kwamen om uit elkaar te gaan,begonnen we allebei te huilen.
Ik heb gezegd dat ik het gewoon niet meer aankon
Dat hij geen aandacht voor me had en het leek alsof hij niet meer van me hield.
Hij zei dat het niet waar was, dus gaf ik hem nog een kans.
een dag later was hij compleet veranderd maar de dag erna was alles weer gewoon zoals ervoor.
Ik heb hem nog een keer gesproken,en heb het toen definitief uitgemaakt. .

Het doet pijn, heel erg en ik mis hem.
Maar wat moet dat moet.
En niemand kan daar wat aan doen.

Naomi




Brief 150110
Hoe kan ik haar vergeten?


Na mijn scheiding was ik enkele maanden dolend...op zoek naar allerlei
evenwichten én via een datingsite kwam ik HAAR dan tegen. Zo ongedwongen,
eenvoudig, lief én innemend.
Maar ik was mijn ex nog niet vergeten. Mijn nieuwe vriendin aanvaarde mijn nog
niet verwerkt verdriet én we trokken samen op...ook zij kwam uit een langdurige
relatie.
Ik stelde me wel vragen over hoe dat verder moest met 2+2 kinderen én andere
practische probleempjes. Ik vertelde dat ook. Tot 2x toe heb ik hierover mijn
bezorgheid geuit én zij vertelde me dat onze relatie maar 80% was...dat ze
verliefdheid mankeerde.

Toen besloten we elkaar even niet te zien én dat gaf als gevolg dat ik ontdekte dat
ze voor mij de ware was , maar zij vond dat ik niet voldeed én dat er samen geen
toekomst was. Kapot, kapot, kapot was ik hiervan ...
Ik kon in december een week niet gaan werken. Ik was kwaad op mezelf omdat ik
me stoerder had voorgedaan dat ik was. W e zouden later wel zien had ik gezegd.
Wel...zij benadrukte de negatieve aspecten van wat er niet was én hield me voor
dat ik die beslissing maar moest aanvaarden. Ik ondervind dat loslaten meer dan
moeilijk is.

Ze is altijd in mijn hoofd en sedert kort weet ik dan dat ze met iemand anders
voorzichtig iets begonnen is.
Nogmaals die pijn. W aarom moet ik zoiets meemaken ?
Ik hoop de kracht te vinden om alles een plaats te geven...maar het verlies is
definitief.
Want zij ontglipt mij , .omdat ikzelf niet klaarziend was én niet doortastend was om
meer attenties te tonen . O m duidelijker te zijn , wat ben ik kwaad op mezelf omdat
ik niet eerder tot bepaalde inzichten kwam. En mijn kinderen hadden haar graag.
Dat maakt het er allemaal niet simpeler op. Liefde : het was lang geleden dat ik
dat voelde...maar o zo pijnlijk in dit geval. Het zal lang duren vooraleer ik terug
iemand in mijn hart toelaat. Probeer wat te sporten, te lezen, te doen wat ik graag
doe...maar dat gemeenschappelijke , .dat mis ik enorm..

Zij had een uitstraling die ik nooit eerder heb gekend. We zijn elkaar juist op een
verkeerd moment tegengekomen,ook omdat ik met een verkeerde instelling deze
relatie benaderde.
Dit beklaag ik mij nog lang.. M aar neen ik ben niet kwaad op haar , omdat ik nog steeds van haar houd.
Die onvoorwaardelijkheid voelde ik voorheen niet, maar nu het te laat is ben ik in
diepe put terechtgekomen.

Och..ik vraag mij af hoe anderen dat soms zo kort kunnen verwerken. Houden
van , ik moet het opnieuw leren om van mezelf te houden, maar ik weet wel dat zij
een persoon ontloopt die meer de moeite waard is.Waarom toch ? wetende dat er
maar één leven is. ?
Haar zie ik nooit meer terug, maar deze keer ben ik een beetje gestorven. Z ij heeft
me meer gegeven in deze paar maanden dan datgene wat ik had op 23 jaar
huwelijk. Hoe vergeet je zo iemand ?
Bij mijn laatste levenzucht zal ze nog in mijn hart zitten...zo graag heb ik haar.
Maar ik laat haar los. Zij wil dat.

Jan Noortman